hüzünlerin geçtiği
küçük deliklerden
havalanır bazen güvercinler
kıpır kıpır içim

bu kadar ürkektir yani
bilemezsin
neler geçtiğini
şimdi uzaklardasın

dökülür düşler
çıplak ağaçlardan
sağır dilsiz
kenarındayım eylülün

bu akşam caddelerde
bir ambulans hüznü
acıyla ilerleyen
ben değilim sanki

korktuk silkelemekten
közlerimizi
ateş böcekleri sokar mıydı
bilemedin, bilemedim

sabrıyla asırların
iner sarkıtlar tabana
şimdi keşifsiz kalan
yerlerim var

nasıl geçti anlayamazsın
düşünüp kapısında
dönülmez geçitlerin
ağlayamazsın

namlusuna sürdük ümitleri
düştük acı acı
kan, toz, duman
ne bir feryat ne bir aman

şimdi pejmürde halimle
bakıyorum
mısralardan elde
bir ben varım

tutunduğum daldan
kesilirken yüreğim
atılacak
tek bir kulaç kalmadı

ben artık
kıyısından
çok uzaktayım
ümitlerin

14.10.2012