3
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
901
Okunma
Bir blog sitesinde blog arkadaşlarımdan biri çocukluğunu anlatıyordu. Çok güzel imrenilesi çocukluk hatıralarını nakletmişti. Hüzünlendim ve ben de ona kendi çocukluk hikayemi şiir olarak yazdım. Yeni katıldığım bu sitede şiir hikayelerini görünce ilk olarak bu şiirimi paylaşmak geldi içimden.
Ben çocukluğumu
Issız bir dağ başına gömdüm
Sessiz, törensiz
Sade bir unutma vaadi
Bir akşamüstü son kez gördüm
Her güneşin batışında
Tarifsiz hüzünler buldum
Oturdum,
Her karanlığın sabahına
Tükenmez hayaller kurdum
Nemli iklimlerin
Taze mevsimlerinde
Umuda yelkenler açtım,
Mavi denizler büyüttüm
Yalnızlığın bir köşesinde
Yüreğime ilk cemrenin düştüğünde
Yalancı baharlar arıyordum
Farkedilmezliğin sevgisizliğinde
Sevmek istiyordum
Platonik’in olanca derinliğiyle
Sevgi çıkmazlarda
Ben büyümenin telaşındaydım
Hayat geçerken
Yaşamayı unuttuğumda
Bilmem ki kaç yaşındaydım
Kimseler bilmez çocukluğumu
Farketmedi yıllar yokluğumu
Oysa ben çocuktum
Ve çocukluğumda yoktum
4 Ağustos 2011, Perşembe
Ahmet KEKİLLİ
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz