Bu söz, bir sonbaharın hikâyesi
işte güzdeki, sarartının birikintisi
Vurdukça, geçmiş mazinin esintisi
Savurur rüzgârın yelin, yalın etkisi...

Kimi kavruk kırık, çorakla kurak
Bir hışımla düşer, kıvrak kıvrak
Kucak açmış, beklerken toprak
Dökülüyor ömürden, son yaprak...

Daldaki kopuşla, alırken son nefesi
Yitirildi artık, o tüm ümitler kümesi
Ne geleceği kaldı, nede bir hevesi
Uğultular içinde, titreyip durur sesi...

Kimi kavruk kırık, çorakla kurak
Bir hışımla düşer, kıvrak kıvrak
Kucak açmış, beklerken toprak
Dökülüyor ömürden, son yaprak...

işte hayat, işte şu yaşamın cilvesi
Tek tek düşer, hem pakıyla kirlisi
içinde olsada, yeni bahar özentisi
imkânsız yeşeriş, yok umut belirtisi...

Kimi kavruk kırık, çorakla kurak
Bir hışımla düşer, kıvrak kıvrak
Kucak açmış, beklerken toprak
Dökülüyor ömürden, son yaprak...

Bu bir sonbaharın, olgunun sinsilesi
Fayda etmez erzağı, kılığıyla kisvesi
Göz önünde durur, hakikâtler zirvesi
Alış asıla esasa, bu gerçeğin ta kendisi...

Kimi kavruk kırık, çorakla kurak
Bir hışımla düşer, kıvrak kıvrak
Kucak açmış, beklerken toprak
Dökülüyor ömürden, son yaprak..

Bir tek rüzgâr kâfi, ha şimdi koptu kopacak;
Şu sallanan SON YAPRAK ! kiminkisi olacak...???

Kiminkisi ?.... Kiminkisi ?.... Kiminkisi ?....

Gurbetten Bir C A N ! / Gizemlikartal