Umutlarım vardı benim ,
Bir zamanlar deli gibi seven bir yüreğim
Korktuğum şeyler vardı elbet ,
En büyük korkumdu seni kaybetmek
Uykusuz gecelerimin sabahlarında
Ağlamaktan şişmiş gözlerimin sebebiydin sen
Kanayan yüreğimin , daralan nefesimin , çıkmaz yollarımın ,
Git gide büyüyen boşluklarımın son noktasıydın.
Asla unutamadığım kokun , o her daim gülümseyen gözlerinle
Kaybolmayan hayalim , varlığını ruhumda hissettiğim tek kişiydin .
Ve de biteceğini bilip de zamanını kestiremeden yaşadığım bir duygu …
Bitecekti elbet bir gün , ve uzakta değildi o gün
Ufukta unutulmak görünüyordu senin için .
Bir sabah uyandım ve “tamam” dedim , “her şey bitti.”
Hissetmiyordum hiçbir şey , acıtmıyordun artık canımı
Ta ki , ta ki şu birkaç güne kadar . . .
Uğruna her şeyi göze aldığın kişinin yaralarının bu denli çabuk sarıldığını görmek
İşte bu , bu mahvetti beni !
Özlediğimi anladım seni , hem de delicesine
Hayat denen şey bezdirdi artık beni .
İçime çektiğim hava , içtiğim bir damla suydun
Hiç oldun bir anda bedenimde.
Boşluktaydım işte günlerce..
Şimdi ayakta ölü bir günün ışıklarını alıyorum içeriye
Ve ancak bu saatten sonra kapatabiliyorum gözlerimi
Güneşin seni koruduğuna emin olabileyim diye ..!