Bırakın, bırakın da vereyim ölümün hakkını

Rakı şişesinde yaşamaksa hayatımın amacı

İstanbul beni bekler, kırılsın acılarımın kanadı

Umut dolu gözlerim, durun sevinmeyin!

Otobüste yine yer kalmamış, ulan, söyleyin o zaman

Ben şimdi nereye gideyim?

Hayvanlaşmış artık bu hırçın yüreğim

Ölüme meydan okurcasına bağırır şu kahpe kaderim

İçime dokunursanız alevleniverir hançerim

Dokunmayın bana, gerekirse bugün kendim giderim

Yağmur kokusu saflığında kalsaydı keşke düşüncelerim

Yanmış kestane kokusu gibi ağır, alkol dolu küvetim

Söz veriyorum , didinmeden sakince gideceğim

Isparta’nın gül kokulu taşlarını

Ne olmuşta toprak kokusu sarmış

Alevlenmiş herkesin gözündeki yaşı

Gökkuşağı bile rengini atmış

Bir günde dinse bile ,ağlayan bütün yüreklerin acısı

Peki ya, aylardan KASIM… Söyleyin bana!

Kim dindirecek bulutların benim için akıttığı yaşı…!