Dünya, cennet misali gülistan iken bana,
Gülden geriye kalan, sadece diken bana.

Olsan da gölgeleyen büyük çınar ağacı,
İyi insan değilsin, haksız yine baş tacı.

Neyleyim ben dünyayı hayatım zindan oldu,
Hayatımın baharı savruldu ziyan oldu.

İçimdeki ürperti bütün âlemi sardı.
Ne oldu birdenbire? Işıklar mı karardı?

Yaşamak buysa işte görün halimi benim,
Halden anlamayanlar! İşte çürük bedenim.

Tutunacak ne bir dal kaldı, ne de kuvvetim,
Dünyada kimsem yoksa hatta olsam da yetim,

Yine vurur, hem öyle vurur ki kahpe felek,
Farkın kalmaz, olursun ya kalbur, ya da elek.

Dünya cehennem oldu, zebaniler her yerde,
Gözlerde görmez oldu, her birinde bir perde.

Bir silleden ne çıkar, adıma tezgâh kurun,
Mademki yaya kaldım, hatta zincire vurun.

Masumun karşısında duyarlı gibisiniz,
Nerden baksan caniyi andırıyor çehreniz.

Takmış kimisi haydut kimi cadı maskesi,
İşte içyüzleri bu, kandırmışlar herkesi.

Zaman su gibi geçer, hayat da devam eder.
Bitmez, sonumuz toprak olsa da gam ve keder.

ŞİİR_RUZGARI
HALİL İBRAHİM KÜPELİ
25.09.2012