Bugün gözyaşlarımın bilmem kaçıncı yıl dönümü
Sensizlik içinde sararsa da takvimler
Kimse bilmiyor yokluğun ömrüme adaklı
Çekebildikçe çekiyorum zamanı kuyruğundan

Yelkovanla akrebi yerden yere vursa da; hıçkırıklarım
Rakamlar dökülüyor nabzından sonsuza beş kala
Kan ter içinde yorgun
Belki de buruk bir bekleyişti acısını sırtında taşıyan

Nazlı bir gelindi, al duvaklı umutlarım
Sanki barikatlar kurulmuş can alıcı yerine
Kesilmiş soluğuma sarılsa da çaresizlik
Ne geri dönebiliyorum ne de ileri gidebiliyorum

Bir anda çalındı yüreğimin sürgüsü bozuk kapısı
Korktum nede olsa gelen ayrılıktı
Buruk bir veda yorgunluğu gözlerinde
Yetim çocuklar gibi sokuluyordu sineme

Duygularım çivisinden çıktığı anlarda
Toplayabildiğim kadar kırıklarımı toplayıp
Ruhsatsız korkularımla birlikte
Yalnızlığın cebine koyabilirim diyorum

Belki de gözünde bir hiç olabilirim
Ya da yanabilirim körü körüne
Öyle bir cümle kur ki
Keşfettiğin gözyaşlarım yüreğime su serpsin
Olmadı teselli eder son vedanı edersin

Şiir. Remziye ÇELİK
Yorum. Deniz UZUNER
13.09.2012