Yaralı yağmurların yetim sevdası gibi
Mevsimsiz acıyor hüzünlerim
Eli yüzü kir pas içinde hıçkırıklarım
Bir kere haykıra bilsem yitikliğine ...Kahırlanıyorum

Yediverenlerin koynuna ektim umutlarımı
Kör alıcı karanlığın inadına
Belki de buruk bir veda busesi bende ki
Parçaladığım lügatimin hatırına… Susuyorum

Ve narı çiçek yalnızlığım
İliklerimde küflü hatıraların dilsiz sancıları
Kramplar giriyor senli cümlelerime
Ve yatalak dilim inadına göğüs kafesime resti çekiyorum

Kimse bilmiyor
Acemi bir kemancının muhteşem bestesini
Parmakları titrerken kan revan içinde
Kıraç topraklar bile ihanet ediyor
Gözyaşlarıyla sarmaş dolaş ve ben ...Küsüyorum

Bilmiyorum
Hangi yabancının dileğiydi acılarım
Ya ben kötüyüm ya da kahrolası sevdam
Çek tetiği can evimden vur... Bekliyorum

Sessizce sokuluyordu
Satır aralarına alaca karanlık
Bitimsiz bir aşkın en can alıcı yerinde
Sonu gelmeyen sonsuz aşkıma veda mı ediyorum

Kelebek umutlarım ölüyor kapında
İsimsiz kalmamalı kapı aramalarım
Ve ben mi istemedim ezan sesiyle yas tutmayı
Gider ayak ölüyorum ya da öldüğümü sanıyorum

ŞİİR:REMZİYE ÇELİK
YORUM:MEHMET NALBANT
MİSAFİR SES:KENAN IŞIK

15.09.2012
14.00 CUMARTESİ