Bir zamanlar aşk ve kader sıkı dostmuş.
birbirlerinden asla ayrılmazlarmış.
aşk kaderin sır dolu gözlerine vurulmuş.
deli gibi sevdalanmış ona.
yüreği serçe gibi çarpmış aşkın, kadere bakınca.
sarılınca kadere daha mutlusu yokmuş dünyada.
söylemiş kadere onu sevdiğini, kalbini güneş gibi erittiğini.
ama kaderin gönlünde acı varmış.
acının gücü kaderi mutlu edermiş.
kandırmış oracıkta aşkı.
aşk sevgisini karşılıklı sanmış.
çiçek gibi gülmüş yüzü, gül gibi, umut gibi.
bir gün zalim kader söylemiş aşka,
aslında acıyı sevdiğini.
zavallı aşk ise parçalanmış yüreğini avuçlarında tutarak,
boynu bükük, sessizce, terk etmiş kaderi.
acıyla mutlu olamamış kader.
gecegündüz, nefes nefese aramış aşkı ama bulamamış.
kader artık acıyla yalnız kalmış.
işte o günden beri insanlar kaderinde aşk oldukça hep acıyla yaşamış...

YAZAN: KAAN MUMCUOĞLU