Önce ben didişmeleriyle geçer zaman
Bölüşür kelimeler yüreğinde an be an
Memelerinden kelp sütü akan kadın
Tarihi öfke ile yazan kindarı ığıl ığıl besler

Duyma seslerini n’olur duyma

Öfkeye sarılmış Alekto bile düştü
Düşmem dediği çoban yıldızından

Bilmezler ki:

Cehennemden gelen bu ateş
Düşmanının sadece üzülmesine eş
Esas eğleşeni yakar

Hey ! İnsan oğluysan
Bilmez misin , misafir olduğunu
Her açan tomurcuğun, mutlaka solduğunu,
Biz Anadolu’dan yaratıldık
Aynı nefesi soluduk ,uyuduk,uyandık
Aynı ayranı içtik ayrı düşmedik
Biz hep yıllardır, biz değil miydik?


Gölgesinde bebelerin oynaşmaları
Kardeşlik demleri dökülürken berguzara
Fırat’ın mazlum sularını öfkeyle kabartma
Akışı tek yönlüdür, dönüşü yok

Sus ve hatırla !

Irmakların suyuna öfke kusanları
Zamanında bir kumandan
Akdeniz’in azgın köpüğüne boğmadı mı?

Endazesi kaçmış
Öfkenin kin izlerinde
Etin etimdir
Kanın kanımdır
Ol söz ki bütünümdür

Kinin ağusunu tükürüp attım
Gelir göz kararır sonrasında yüz kızartır
Biz yıllardır hep biz değil miydik?

Çarpışır kelimeler anlatılarında
Bağrına yapışık ikiz yüzlü öfke
Önce ben didişmeleriyle kıllarını örer
Dökülür alıngan zincirlerine esaret
Tarar köpek düşlerini ebedi küs haykırımları
Kin kanına sarlır
Sorgular ida fikrini kuşluk bir an

O an yum gözlerini ve düşün
Biz yıllardır hep biz değilmiydik?