nasıl da umarsız çekip gittin yanımdan
yaşanmışlıklar adına olsun dünüp bir defa bile bakmadan

boynu bükük kaldım
harabelere döndüm viraneler gibi yıkık öylece...

bir seni getiren gemiye
bir de seni benden götüren o arabaya bakakaldım

bin küfür savurdum ardından...

şimdi acılarımı satır aralarında öldürüyorum şiirin
bir adın kaldı dilimde bir de içimi yakan o kokun...

ayaklarımı ellerimi unuttum
sadece bir kaç sus yüklü damla terketti usulca
sen yorgunu feri sönmüş gözbebeklerimden...

ateş soluyup alev kusuyorum
aciz bir sızı şimdi sıcağın avuçlarımda
çürümüş ağıt aminsiz dualarım yakarışlarım kanıyor

o yangın büyüyor
bir acın bir avuçta göz yaşı gözlerimdeki
sen artığı eski sevinçleri yedi küle zindanlarında boğuyor

damlayan isyanımdır...


oluk oluk kanadım kanattım gökyüzünü yırtarcasına
cehennem çukuru gözbebeklerimi kanattım İstanbul’u yakarcasına...

içimde kıyamet artığı fırtınalar
adı batasıca İstanbul bana kabir kadar dar geliyor

martı çığlıkları yaramı tekrar tekrar kanatıyor
hadi koca kent sana düştü bu nutfeyi cesedi musallasız kaldırmak

vebalı gibi taş bağlayın ayaklarıma
gömün beni selasız duasız künyesiz Sarayburnu açıklarına
helalsiz gömün...





Hasan ODABAŞI