Türkistan yurdum olan
Şehrini afet alan
Vatanı çöle kalan
İsmindi bizim Gobi

Oğuzla yurda göçen
Kırgız la yöre seçen
Mirası köye geçen
Kısmındı bizim Gobi

Nazlı esen rüzgâr
Ağaçlar yaprağını hışırtıyla sallarken
Sevgiden eğilen dallar kucak açıyor
Reyhanların ıtri kokusu
Sinemi derinden sarsın

Aşkla öten kuşlar
Şarkılardan nameler söylerken
Gobiyi sesin yankısı çınlatıyor
Sevdasıyla coşanlar vecde gelsin

Pınarın dip gözünden
Abu hayat kaynasın
Ferahlatan buz gibi suyun
Yanık gönüllere dermansın
Çay da suların şırıltısı
Yorgun ruhları dinletsin

Gündüzlerin
Bizleri eğlendiren
Vazgeçilmez mekân
Düşlerimiz de rüyasın
Gecelerin
Cin Periler
Âleminde şen şakrak sefasın
Âşıklar bahçesinde
Eşin bulunmaz merasın

(B)ir
Ş(i)irsin
Sö(Z)ün bittiği yerde
Dil(İ)me lisan
Ruhu(M)a ilhamsın

(G)el
S(O)lmadan gülerin
Ka(B)ülüm dür hazarın
Dir(İ) eyle şu gönlümü
Her
Halin
Hem yazın
Hem kışını
Toprak taşını
Dereden tepeye
Hatıra dolu anlar
Elim sema ya açtım
Âleme haykırdım
Duy beni Dünya
Seviyorum
Seni çok
Gobi
Çok

16.08.2012
Aydın Suyak)
Şiir türü: Gülce-Bahçe