20
Yorum
15
Beğeni
0,0
Puan
1583
Okunma

Gözlerini açmıştı küçük bir izbede
Kollar sarıp sarmalayan o kollar,
İlk ve tek sıcaklığıydı hayatının.
Kelepir gelmişti hayat ona
Az kullanılmış başka bir yaşamdı sunulan,
İki numara büyüktü çocuk kalbine.
Elleri oyuncak tutmadan
Kömür tozları ile tanışmıştı
Sabahın kör karanlık ve ayazında.
Çocuk olamamıştı pek yaşı dışında,
Oyuncakları gibiydi kardeşleri ,
Ve tozdan , çamurdan bebeği.
Kaldırım taşlarında ekmek derdindeyken,
Ayazlar işlemiyordu artık,
Çünkü sıcacıktı küçük yüreği.
Hergün doktor oluyordu,
Hakim oluyordu hayallerinde.
Defalarca kurtarıyordu umutsuzluğun içindekileri.
Ve "Şanslıyım ,
Evim , ailem, umutlarım var ,"
Diyorken akıyordu gözlerinden bir damla yaş’ı.