HOŞÇA KAL

Ayrıldık...
İkimiz de masum çocuklardık
Suçsuz
Günahsız
İçten pazarlıksız
Ama biraz acemice
Ve zamansız

Durumundan bi-haberim
Lakin benim halim nicedir içler acısı
Karıştırıyorum artık sapla samanı
Doğruyu yanlışı
İyiyi,güzeli nedense ayıramıyorum
Kararsız,suskun ve umutsuz oldum iç denizimde
Kendimi kendimde bulamıyorum

Oysa bilirsin
Gözünü daldan budaktan sakınmayan
Yaşamı dört koldan kucaklayan
İnsanın yarasına pervasızca sarılan
Adam gibi bir adamdım bir zaman

Biliyor musun?
Kendimi avutup şiir yazıyorum artık
Seni yazıyorum
İçimi acıtan yanlarını yazıyorum
Sesini yazıyorum
Gülüşünü yazıyorum
En çok da hasretini yazıyorum
Oysa bilirim
Yazdıklarım ve yazacaklarım sanatın yüz karası
Ama nedense kendimi öyle avutuyorum

Yarını beklemek mutlu adamın işi
Ben her gün aynı yaşıyorum
Aynı sokaktan geçip işime gidiyorum
Aynı yüzleri görüyorum
Aynı günaydınlar
Aynı merhabalar
Aynı nasılsınız, iyi misinizler
Aynı işler,değişmeyen rutinler
Sonra evime geliyorum
Aynı duvarlar
Aynı kapılar
Aynı boşluğa bakmalar
Aynı karanlıklar
Aynı uykular
Aynı kabuslar
Ve aynı ter içinde uyanmalar
Tekrar işe gitmeler,gelmeler
Ve sonu belli hikayede
İyi ölmeler...

Geçenlerde bütün gücümü toplayıp
İstanbul’a geldim.
Mahallene giden otobüse bindim,
Yüreğim çarparak.
Evini gördüm uzaktan,
İçim kan ağlayarak.
Yürüdüğün sokaklara baktım,
Buğulu camların ardından.
Ölsem, eksiksiz ölürdüm,
Bir kerecik görseydim seni uzaktan.

İnsanın yüreğinin öteki yarısı
Kaf dağının ardında atıyorsa
Ne paranın
Ne malın mülkün bir anlamı oluyor
Çalışmak dünyadan ağır geliyor
Sen bilmezsin;ama ben artık umudumu kestim
Senden
İstanbul’dan
En çok da kendimden
Şimdi bir dağ köyündeyim
Sararmış yapraklarıyla
Bir bahçede
Kedi köpek beslemekteyim

Doğru olan nedir?
Bir kafesin kapısını aralamak,
Ve uçurmak değil miydi
Ak bir güvercini bulutların ötesine?
Evet evet doğru olan buydu
Hoşça kal deyip kahrolmak
Lakin güvercinin kanat çırpışının saadetiyle avunmak

Anladım artık hasret geldim bu dünyaya
Sana hasret gideceğim öteki dünyaya
İnan,kırgın değilim sana
Verdiğin hüzün bile en büyük mutluluktur bana



HALİM IRGAR(KAYIP)