Ovaya Tengri Dağı’ndan inen rüzgar
Çölün mavi gözü Aral
Cana can Hazar
Türkmen atında ki süvariler.
Şarkın şafağını
En uzak menzile götürenlerdir gelenler
Geldikleri yer belli.
Yer gök arasında en kutlu topraklar.

Nurlu niyetler,
Bir küheylanın heybesinde,
Alperenlerin yüreğinde.
Nal değen, ömür serilen yurtta.
O nurlar, tohum diye ekildi toprağa.
Vatansa bu topraklar
İzmir’den Kars’a
Akan kan belli

Dağlar eğilmiş,
Nehirler yol vermiş,
Vuslata ersin diye erenler.
Bu kutlu savaşta
Yoldaş olmuş
Börteçeneler, Bozkurt Meteler

Ahlat’ta o kümbetler
Sessizce yurt bekler
İçindekiler ölü değil
Aslan yürekli şehitler

Dicle’nin kenarında
Sessiz ikâmetğahında
Han’ın halefi
-Kubbeme baykuşlar kondurmayın
Dicle gibi akın
Durmayın!
Gidebildiğiniz yere kadardır vatan.
VOLGA’dır Fırat’tır,
Sakarya’dan öte Tuna’dır
Gönlümüzdeki aslan.
Bu ovayı ben beklerim durmayın-


Niyet bir nefer bin
Kavga değil bu vazgeçilmez sevda
Yüz sürdükse bu toprağa
Gitmeliyiz doğudan batıya
Tulparın kanadında

Eriyen demir yakılan ateş
Yol gösteren Bozkurt
Turfan’dan Tuna’ya
Gök kubbede bir ses
Bendsiz ırmaklar olun, akın.
Taç senin taht senin;
Az kaldı çok yakın