Ne zaman parmaklarım dokunup,
Açsam televizyon denilen,
kara haber kutusunu.

Benliğim inim inim inliyor.
Bedenime ağrılar saplanıyor
Yüreğim Azgın nehirler gibi çarpıyor
Yanardağlar misali ateşim yükseliyor.

Daha kaç sevdalı yüreği acıtacaksınız
Kaç yuvayı yakıp, yıkacak
Kaç anayı ağlatıp gözyaşı döktüreceksiniz.
Yetmedi mi akan kanlar verilen kurbanlar?
Yetmedi mi boynu bükük ,yetim kalan yavrular?

Bakın!

Kürt davasıymış dediklerine...
Hakkari’de minübüste ölenler kürt değil mi?
Ordaki ölen bebeler nedir peki ?
Oyun üstüne, oyun
Tezgah üstüne, tezgah..
Şu terör dedikleri bela...

Uyan Ey Milletim!

Ülkem bu kadar hain tuzaklara karşı, ayaktaysa,
Her türlü fesatlığa karşı yıkılmadıysa,
Her oynanan oyunla bozulmadıysa,
Yüreklerde ki ’Vatan sağolsun’ sözlerindendir.

Ne zaman son bulacak bu acılar bu kanlar?
Yanıyor yüreğim !
Yanıyor yüreğimiz..!
Haykırıyorum! Şu terör dediklerine...

Hain terör hadi bak yüzüme
Canımı al benim de..
Yeter ki, son olsun sana akıtılan bütün göz yaşları
Dinsin artık yüreğimde ki şu acı...

Kalkın birlik olalım şu an daki gibi
Türk’lüğümüz şahlandı
Kim önün de durabilir ki
Ey çakal sürüleri! Çekilin savrulun,
Yiğidimin başı dik
Silahı elinde Mehmedim nöbet tutar
Vatan millet adına doğruluktur yemini
Gerekirse vatana can vermektir emeli,
Şeref, namus sözünde nöbet tutan Askerim

Şehitlerimiz der ki !
’Bizler öldük, Vatanımız sağ olsun’
Türk geldi !
Türk’ün gücü geldi ...!