Gece kutsanmış hüzün vaktidir…

Gece mi hüznü çekiyor, yoksa hüzün gelmek için geceyi mi bekler bilinmez…
Yıldızlar ile süslenmiş karanlık, yalnızlık… yalnızlığın gövde gösterisi…

Gecenin koynunda kiminin canı sıkkın, kiminin uykusu yok yatağında…
Ey gece “güne uzayan, günü kısaltan, dünden kaçan... acelen ne?”

Gecenin koynunda kimi kavuşamadığını düşünüyor, kimi hayatı ona zindan edeni…
Gecenin koynunda kimi mutlu belki de, kimi gözyaşlarının ıslaklığında...

Gecenin koynunda sevdiğine kavuşamadığını düşünürken sabahın gelmesini bekler gibi beklersin onunla kavuşmayı umutla. Ya umutların kalmadıysa! İşte o zaman düşünürsün, hayatı sana zindan edeni kurduğun planlarla. Gecenin koynunda aşk varsa insanın yanında, umut da olur, pişmanlık da, isyan da.
Gecenin koynunda gözyaşları hâkimse sana, mutlaka bağrını yakan bir an vardır. O an bırakmaz peşini, ağlatır seni gecenin ıssız karanlıklarında. Sadece yorganını başına çektiğin anda yırtar sessizliği hıçkırıklar. Yastığını ıslatan gözyaşları yüreğine akıyordur aslında.
Gecenin koynunda mutluysan ve gözlerinin içine yansıyorsa dolunayın ışığı, işte herkesin imrendiği hali sen yaşıyorsundur. Çok azınlıkta olan kesime aitsindir artık. Uğrama bundan sonra gecenin koyuluğuna. Burada yer yok artık sana ve azınlığına. Bizi kederimizle ve sevdiğimizle bırak baş başa.

Hallerimizle baş başa ve umutlu bekleriz sabahın ilk ışıklarını. Ne umudumuzu kaybederiz hayattan, ne de sabahları doğacak olan güneşin getireceği yenilikleri reddederiz. Her yeni gün beraberinde sevdiğimizi getireceği umuduyla sarılırız geleceğe...

Gecenin koynunda kalanlar! Gönlünüzden geçen her şey gerçek olsun!

Sevgiyle her demde gecede kalan ve kalmayanlara…