Beni anlayan bir dost isterdim,
Nasılsın diye sormadan
Sesimin tonundan ne halde olduğumu
Anlayacak biri olsun isterdim
Sanırım ben hep yalnızdım
Ne sen ne de bir başkası
Kimse anlamadı beni
Anlamayacak da
Depremler oldu
Yıkıldı dünyam
Altında kaldım enkazın
Ne çıkmaya gücüm var
Ne de çıkarabilecek bir dost
Hoş çıkmak isteyen de kim,
Eskiden böyle değildim
Belki de böyleydim de farkında değildim
Artık biliyorum ben hep yalnızdım aslında
Bir ben bir de klavyem
İçimi anlayan, beni sessizce dinleyen sadece o,
Ne desem razı, sessiz ve suskun dinliyor beni
Olsun bu da yeter bana,
Ya dinleyen bir klavyem de olmasaydı?
İnsana koyan yalnızlığı değil,
Asıl koyan hiç sevilmemek
Beş para etmezlere övgüler düzülür
Abartırcasına göklere çıkartılırlar da
Bir ben anlaşılmadım,
Bir ben sevilmedim de
İşte ona yanıyorum
Artık içim de acımıyor
Küllendi dertlerim
Yalnızlık o kadar koymuyor
Dedim ya asıl koyan
Sevdiğinin sevgi sözlerini
Başkalarına sarfetmesi
Sen Yaralanmışsın, ağlamışsın
Yüreğin eriyor, ölüyorsun,
Kimin umurunda ki..
İyi ki sen varsın yalnızlığım
Bir de hep susan klavyem
Artık sahte gülümsemeler
Sıradan nasılsınlar,
Görüşürüz kendine iyi baklar…
Yoo yoo ben artık anlıyorum
Tek gerçek olan
Soğuk buz gibi yalnızlık..
İşte benim tek gerçeğim
Kuru bir yalnızlık…