’O’nu tanımadan önce
Ellerim bu kadar işe yaramazdı,
O kurtardı beni,
Korkunç ve apansız düşüncelere dalışımda
’O’nu tanımadan önce
Üzeri açık bir mezarın içinde gibiydim sanki.
Bir melek gibi can verdi,
Yaşayan bir ölü misali yaşayan bedenime.
Sabahlarıma güneş,
Gecelerime milyonlarca yıldız verdi bir başına.
Gülmeği öğretti ağlayan gözlerime silmek yerine.
Damarlarımın içine kan gibi girdi,
Can üstüne can verdi yıkılmış yüreğime.
Derdi kederi aldı benden,
Dört elle hayata sarılmayı öğretti kalbime.

İnanmıyordum ’O’nun gibilerin hala var olduğuna.
İnsan desem böylesi olamaz,değil.
Hayal desem,
Omuzuma dayanmazdı,ellerimi tutmazdı,değil.
Yeminler olsun ki ’O’ Tanrı’nın bana lutfettiği,
Gerçek bir melekten başkası değil.
Seviyorum ’O’nu;
Herşeyin bir gerçek olduğunu kanıtladığı için.
Sayesinde ben,bendeki beni buldum bende.
’O’nda sevmeyi,’O’nda yaşamayı,’O’nda gülmeyi buldum,
’O’nda açtım hayata gözlerimi,’O’nda doğdum.
Seviyorum ’O’nu;
’O’ O olduğu için,
’O’ olmasaydı,hep kanacaktım o yapmacık insanlara,
Ve hep kanayacaktı yaram üzerine her basıldığında.
Kaybettiğim herşeyi geriye ’O’ verdi bana.
Seviyorum ’O’nu;
’O’ olmasaydı ellerim bu kadar işe yaramayacaktı.
’O’nu tanımasaydım bu eller
’Seni Seviyorum’ diye yazamayacaktı.
’O’ olmasaydı belki bu insan şu anda yaşıyor olmayacaktı.
Ama;
Vardı,yanımdaydı ,ellerini tutabiliyor,
Saçlarını okşayıp koklayabiliyordum ’O’nun.
İyiki vardı,iyiki karşıma çıktı,iyiki tanıdım ’O’nu,iyiki sevdim.
Bir kez daha duymasını
Ve bir kez daha bilmesini istiyorum.
’O’nun üstüne yemin ederim ki seviyorum ’O’nu
Şimdi de üstüne yemin ediyorum,
’O’nun üstüne,yani senin üstüne yemin ediyorum,
Seni seviyorum Seni seviyorum Seni seviyorum...