1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1188
Okunma
Geç kalmışlıklara pişman bir gri hüzün,
Yalnızlık senfonisinde soğuk bir çıtırtı,
Ve hanesinde bunalan sessiz bir çığlık.
Eskimiş ruhuma ağır gelen bir beden.
Nihayet geldi ölüm, omuzlarda beyaz bir kefen,
Ve verdiğini geri isteyen kara toprak.
Ah kara toprak ne kadar da acımasız şimdi,
Senin gidişini ve benim ölümümü bekleyen kara kış gibi;
Soğuk ve sert.
Oysa ne de güzel kokardı;
Beraber ıslandığımız yaz yağmurlarında.
Ne kadar da vefalıydı;
Koparmaya kıyamadığımız güllere hayat verirken..
Şenol Macar.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz