kalem kelam daim olsun

bu caba niye

Kocaman ama yalan olan bu dünyada,
birikmiş sözlerin sükutunda sana yazarken;

Sessizliğimde kocaman bir dil, yıkıntıya ugramış tutulmamış sözlerinle,
canımdan vazgeçtiğim gözlerine bakarken duy istedim, beni...

kalabalıklar içinde yapayanlız kalacaktın, bunu bi istedim..
zordu anlaman kalabalık gözlerini kamaştırıyordu,
bilmiiyordun bi el cırpışı kadar yok olması basıt kalabalığın
tuzla buz olduğunda, tek kalacağını...

calacak tek kapı bulamışın canımı yakaçaktı, yanlız kalışın
sana kendi düşün ağlamaz demek isterken,
yanlızlığında kendımıde yanlız bırakacaktım, acını hissetmek için...

senden değil sevgili...!
belki senı yanlız görmekten değil,
senden ayrı uzakta kendimi yanlız görmekten korkuyordum...

zordu senin için cok zor...
bu yükü taşıyamazdın sen,
sen böyle bi sevgiyi hak etmedigini defalarca haykırdın,
gözlerinle değersizim diye bağırışlarını hissetim..
senin bu kocaman sevgimi, hissetiğin gibi...

bu çaba niye...?

umrumda olamazsın artık, olmamanda gerekir,
gerektiğinde yerinde durmamış
seni en yüce yerde taşırken ayagımın altına girme şerefini kendinde nasıl buldun,

onu merak ediyorum...
BE SEVGİLİ

S.YILMAZ 02/08/


Kaleminize yüreğinize sağlık Songül hanım Ömrünüze bereket yüreğinizin sesi susmaması dileğiyle kalın sağlıcakla.....