Hayat ağlatır bazen,gülmemiz gerekirken.
Neden doğar hüzünler,belki de gerekmeden.
Ve içimde ağlar durur büyümemiş bir çocuk,
Öyle yalnız çaresiz,gelecekten umutsuz…
Neden bazen en mutluyken en çaresiz oluruz?
Sevgileri bulduk derken,yitiririz bilmeden.
Ve içimde ağlayan o,büyümeyecek çocuk,
Öyle yalnız ve çaresiz ,korku dolu gözlerle.
Bakar durur bana öyle tesellisiz sözlerle…..
Hakkı var mı bir yaşamın,yok etmeye yaşamı?
Geri vermez giden yıllar,yitirilen zamanı.
Ne umutlar ölür orda,hiç doğmadan hayata.
Ne acılar yaşanmakta,kapıların ardında….
Hayat neden ağlatıyor,vaad etmeden sevinci.
Ne verdi ki ne alıyor diye sorgulamadan;
Sorsam bile yanıtları dilsiz olan zamandan
Bilirim ki gelmeyecek umudun melodisi.
Aldanış bu biliyorum,sonsuzluğun bestesi..
…
Ve içimde büyümeyen çocuk,hep ağlayacak.
Geçen yıllar o çocuğun içinde yaşlanacak
RC