İçimde bir tren bilmediğim istasyonlara doğru yol aldı
Geride hüzün kaldı…

Saatler, geceyi tam ortasından bölüyordu
Ve sokak lambalarında kelebekler ölüyordu.
Kimseler yoktu
Birkaç sokak kedisi
Bir de ben
Hepsi o kadar.

Hangi hüznü giysem yakışıyordu
Hepsi de nakış nakış, desen desen
Ne de olsa kendi göz nurumuzdu
Beraber örmemiş miydik
Benle sen

Yürüdüm,
Küçük adımlarla, kocaman yürüdüm
Ruhumda, şafağa varma telaşı
Yanağımda boncuk boncuk gözyaşı
Biraz ileride, bir evden karanlığa inat ışık sızıyordu
Ve bir sarhoş kaldırımda öylece sızıyordu
Umut ve umutsuzluk aynı sokakta
Ben de umutsuzluğa mı yürüyordum acaba
Kayalıkta biter miydi nilüfer.
Tükeniyordu gözlerimdeki fer
Kirpiklerime takılıp takılıp düşüyordu yaşlarım
Ben daha önce de ağladım,
Bambaşkaydı bu sefer.

İçime hapsettim isyanlarımı
Prangalar vurdum çığlıklarıma
Bir serçe misali çırpındı kalbim
Göğsümü yaracak
Uçacak sandım.

Ay gökyüzünde misafir
Yıldızlar safir safir
Yalnızlık öyle zordu
Öyle kordu be kâfir.

Serkan Uçar

S.U.

27.07.2012