Biliyor musun hiç olmadı can.
Yanlış anlama gittiğine değil bozulmam.
Bunu bekliyordum zaten.
Sen hiç bir zaman kafes kuşu olamadın ki.
Elimden yemek, Avuçlarımdan içmek hoşuna gitse de,
Muhabbetim oldun ama ,
Alışamadın bir kafese tıkılıp kalmaya.
Gerçi ‘’azat-buzat, beni cennet kapılarında gözet’’
Deyip de salıvermelerime de alışamadın.
Özgürlüğe de alışamadın ,esarete alışamadığın gibi.
Kaplumbağanın evini sırtında taşıdığı gibi,
Hep sırtında taşıdın darağacını.
Of be can…Neler boğmadı ki seni.


Yok yok sitemlerim gitmene değil.
Vallahi kırgınlığım bundan değil.
‘’Seni seviyorum ‘’ demene kırgınlığım.


Diyeceksin ki: ‘’ Be hey bunak buna kırılır mı insan? ‘’
Kırıldım… Çünkü bana,
‘’ Ben de seni seviyorum ‘’ deme fırsatı vermedin.

‘’Döneceğim’’ demişsin;
Ne zaman döneceğini sorma fırsatı vermedin.

Sanki uykudaymışçasına.
Hani uyurken yanağıma usulca
Bir buse kondurmuş gibi habersiz, sessizce,
‘’Seni seviyorum. Çabuk dön ‘’ dememe bile fırsat vermeden
Öylece gitmişsin ya…
İşte kızgınlığım ondan.

Yine de dediğin gibi olsun.
‘’Umut dolu yarınlarla geri dönmek ümidiyle…’’