Ve aşka rastladığım o an..
Hayat diye şekillendirilmiş kalıplanmış alan hayat mı yoksa bir hücremi ?
Bunca şeyin sadece bir ayda oluşması mucizemiydi yoksa aşk mıydı ?
Bilemedim..
Ve sen hayatıma girdin tüm insanları kılıfsız,sıradan kıldın sevgilim
Artık tüm evren benim için cinsiyetsizdi
Söyle hadi bana bunun nedeni neydi ?
Beni bu denli hayattan soyutlaştıran ama bi o kadarda somutlaştıran güç neydii ?
Bilemedim..
Gecelerii,pardon pardon aralık geceleri bu tür entrikaları düşünmeklemi geçicekti ?
Artık tüm evren yorulmuştu belirsizliklerden ,
Artık tüm düzen yorulmuştu sensizlikten ,
Ve fırtınalıı bir aralık ayını geride bırakıp yeni başlangıçları ardında getiren ocak sabahına gözlerimi açmıştıkk sevgilim..
Artık her şey daha berraktı benim için bizim içinn ,
İşte o sabah anlamıştım sevgilim, hayatım diye bahsettiğim o büyük evim bir insanın gözlerindeki ışığın kiracısıydıı...
Karamsarlıkla dolmuş gözlerim ilk defa o gün perdelerini indirip kışş güneşine merhaba demiştiii sevgilim..
Herkesin dilinde pelesenk olmuş o aşk neden bu kadar ansızın çalmıştı ki kapımı ?
Bu bir talihsizlik mi yoksa talihin ta kendisi miydi ?
Bilemedim..
Belkide bu bana hayatın yaptığı en büyük cilveydi ...
Ve şimdi bakıyorumda zamana ve sana ,
İkinizde ellerimden akıp gittiniz kaya kaya..
Artık ellerimde hüzünlü bir vedanın cizgileri belirmişti
Hadi söyle sevgilim,ben sana bu kadar deli ,sen bana o kadar geri ?
Adalet dedikleri kavram uğramamış mıydı yüreğindeki semtlere ?
Burkulmamış mıydı için adımın geçtiği her cümlede ?
Ah o buram buram sevgi kokan teninde nasıl olurda başka tenler karışır ?
İşte sevgilim işte...
Hayatın bana asıl cilvesi aşkı ansızın kucağıma atıp ansızın kucağımdan çalmasıydı..
Ve artık biliyorum ki ellerim bomboş...
Ah acımasız düzen,yine yaptığın giderken yine soyundun yeni yeniden seni alkışlayan onca kötülüklere ve yine yaptıın bu sefer EN BÜYÜK CİLVENİ...


Seda ÇAKMAK