Küllerim yanıyor
Ağlıyor ateşlerim rüyalarıma
Geldin
Benim sen olduğumu farketmedin belkide
Beni bulana dek ilerle hayallerimde
Takılmasın narin bileklerin gönlümün dikenli tellerine
Ellerine düşler yağsın
Bırak, ateşlerim dumanının arkasına gizlenerek ağlasın
Sağ çıkamam belki bu kaybolmuşluğumdan
Sanmaki sana akıttığım gözyaşlarım sarhoşluğumdan
Uzağa giden bir yola uyanıyorum her sabah sen boşluğumdan
Ölüme çok nefes yaklaştım ardından hep koştuğumdan
Gökkuşağının yedi rengini öğretir suretin gün doğumlarıma
Yetmiş yedi bin renk anlattım ben yokluğuna
Varlığına değil susamışlığım hasretim hep boşluğuna
Ağlatırım gündüzlerimi yüreğimin yoksulluğuna
Kuzgun karası kararsız göz bebeklerime uykuyu anlatıyorum
Geceye vuruyorum kendimi
Bedenim ve kalbimi ayrı yataklara yatırıp uzaklaşıyorum
Bedenim çürüyor;
İçinde sen olan kalbimse toprağın altında huzurla uyuyor...

02.20
18.07.2011
Burhan Karaca