Çatlamış toprak gibi
yorgun ve bitkin yüreğim.
suskun,durgun,cansız ve tinsiz...
prangalara vurulmuş kederim
patlıyor milyon volkanlarım sessiz sesiz
kızılımsı kül tutmuş lavlarında eriyorum
kör bıçak misali sevdanda tükeniyor ömrüm
sağır ve dilsiz bu yürek laftan anlamaz...
umut diyarında umutsuzluğu aşılıyor aşklara
bedelsiz hesapsız kibirli ve hep önde zaman
geride bakan çaresiz ve buğulanmış bir beden
ürkütüyor alacakaranlığın yaşananları
bir daha olmayacağından değil
yaşananlar tüketiyor beni seni ve kendini...
şuurunu kaybetmiş en hırçın dalgaların
göremiyorum kurtuluşa dair bir umut
uzaklaştıçça kendimden,senden ve dalgalarından
yol alamıyorum ensemde gölgen ve hayalin...
zamansız yağan bir yağmura tutuldum
bir damlan hayat verecekken sele gitti umutlarım
dönüşü olmayan bir yolda akar can vere vere...


MEHMET HATİP YILMAZ