Şairin vurulduğu tek şey ismindi, ismin!


Ne kara kaşına vuruldu, o senin..
Ne de o ceylan bakışlı, yalan gözlerine..
Ne itibarına hayrandı, o senin..
Ne de o binbir geceli, masal sözlerine!



Şairin vurulduğu tek şeyin, ismindi sadece...


Adına sayfalarca şiirler yazdı o senin..
Adını duyduğunda, anlam yükledi sıfatsızlığına..
Adını yükseltti, yerden göğe, arşa,
Hatta aleme duyurdu adını senin..


Şairin tek sevdiği şey, ismindi, ismin!


Ne o kadife sesine vuruldu o senin!
Ne de o, ince telli ellerine..
Hepsini ama hepsini sonradan gördü..
Adının anlamları tükenince..


Ah firuze!
Değil bir şiir,
Bir bir satır dahi etmiyormuş sahte asaletin..
Hani derdin ya;
"Şiir yazmak serbesttir, benim şehirlerime." diye;
Değil bir şehir!
Bir oda bile etmiyormuş, o adını batıran benliğin!


Şimdi adına şiirler yazmıyorsa, şairin;
Bilki, İsmini bile unuttuğu içindir..!






..eser..