Hayat yalnız yaşayamayacağımız kadar güzel,
birlikte yaşayamayacağımız kadar acımasızdı sevgili.
Oysa varlığında birdi senin yokluğunda ..
Sen eksiklerimi tamamlayamadın varlığında,
Ve ben de yar’alarımı kapatamadım gidişinin ardında.

Söyle sevgili haziran akşamlarından mı yüz buldunda
Birer birer döktün yeminlerimizi.

Şimdilerde bir yoksulluk çalar gramafonlarda,
Bir sensizlik yağar bu şehre, altını üstüne getirir şehrin.
Kal’dırım taşlarında ölüm ıslıkları,
Ağaç kov’uklarında yokluğundan arta kalan ben’ kırıkları ..

Seni üşümekten yoruldum ben sevgili.
Ben durak durak eritirken bekle’meleri,
Sen hangi istasyonda sattın yüreğini ..
Aşk’lar boyu hecelemedim mi ben seni ?
Sus’a’madım mı gözlerini ?
Kirpiklerinden öpmedim mi ?
Ağır mı geldim ki ben sana, taşıyamadın,
Atıp gittin beni koca bir boşluğa.

Ben sana aşıktım, sen aşk’a,
İki aşk bir hayatta oynamazdı,
Bu yüzden sen’ bilinmeyenli bir denklemdik,
Çözülemedik ..
Oysa her baharda yeniden yeşermeyi ümit ederdik,
Beceremedik ..

Şimdi kimi susuyorsun sesinde,
Kimi tutuyorsun ellerinden,
Kimden günah çıkartıyorsun bedeninde..

Sen’sizlik değil, ben’sizlik üzer beni sevgili,
Her şiirde biraz daha öldürüyorum kendimi.
Topuklarından asıyorum şiirlerimi her gece yokluğuna.
Adı’n intihar oluyor sonra..

Düşlerimden bir masal anlatıyorum sensizliğime,
Seni seviyorum’larından düşüyorum yine.
Yalan kokuyor dudakların sevgili,
Doğruluk sür biraz tenine ..

Ne sevmeyi becerebildin ne gitmeyi,
Ne de adam akıllı öldürebildin beni.
Söylesene sevgili,
Neyi neye tercih ettiğini bilmeden marifet miydi gitmek ?
Neyin nesiydi serseri bir rüzgara takılıp terketmek ?

Bu şehir yağmura küs şimdilerde,
Ölü bir sen’den arta kalan, yitik bir kent sadece.
Kurban edilmiş bir aşk bu sevgili,
Kanından sürmelisin alnına,
Suskunluğumda sana ,
Gözlerin ‘sev payı’ verdi ya bana ,
Bu yüzden gıkım çıkmadı yalnızlığıma..

Gözlerin ‘sev payı’ verdi ya bana ,
Bu yüzden gıkım çıkmadı bu ayrılığa..


{ O’na ithafen }