.
.
.
.
.
Bazen öyle içim daralıyor ki..
Ne yapsam da fayda etmiyor...
Bir volkan misali patlıyor yüreğim...
Ağlamak istiyorum haykırmak istiyorum...
Kimseler duymaz sesimi...
Öyle doluyum ki... öyle kırgınım ki...
Ufak bir kıvılcım olsa da affedebilirim...
Evet... Ben insaniyetliğimle var oldum...
Kimseyi kolay kolay kıramam ki...
Bazen istemeden oluyormuş...
Kırabiliyormuşum bilmeden...
Hatalarımı GÖRDÜKÇE DÜZELTİYOR,
Düzelttikçe kırılıyorum nedense?
Bazen istemeden de sevebildiğimi öğrendim...
Sevdiğim kişiden de benım sevdiğim kadar sevgi göremedim..
Belki yenıldım... Ama umutlarımı hiç bitirmedim...
Gurur yapmadım hiçbir zaman..
Bir kuş misali özgür yüreğim ve ben...
Haa.. bir de hayal kırıklıklarım...
Ben böyle de mutluyum..
Bazen mutluluğumu suistimal etseler de,, kimsenin mutluluğuna göz dikmedim...
Birini incilttiğimde gecelerce uyumadığımı bilirim..
Şiddetli ama sessizce hıçkırıklığa boğulduğum..
Kimse duymadı sesimi..
Duydurmadım.. Kimse üzülsün istemedim..
İyi yüreğimi kötüye kullandılar..
Hiç ses etmedim.. Birşey demedim...

Bİr kış misali üşüyorum şimdi....!
Tutun yüreğimden ne olur artık üzmeyin üzülmeyin üzdürmeyin..
Ne olur tutun ki,, boşluğa bırakmayın....!