(Bir Zamanın Bosna Kahramanlarına...)

deli bir yağmur
döverken taş duvarları,
veya düşerken kar taneleri yumruk yumruk
taze filizlerin üstüne…
bıçak gibi kesmişken ayaz
taze somun elleri.
dondururken soğuk
körpe dudakları.
ve üşürken ölgün bakışlı analar.
söyle sahi sana kim ağlar?
uçsuz bucaksız acı kamçılar içini,
omuzları düşmüş bu delikanlılar mı sana ağlar?
al yanaklı, elbebek gül bebek büyüyen kızlar,
alınlarına kara leke çalınmış,
mahmur gözlerinde küskün bakışlar.
belki bundan böyle bir ömür
beyaz atlı bir prens bekler…
şimdi yürekleri kaskatı,
taş gibi...
belki taşlaşanlara inat.
gül toplayan ellerde nasır,
oya işleyen parmak tetikte
ve barut kokusu biner endişeler üstüne…
belki bir karanfil gibi.
ince ince yaş topaklaşır kirpikleri üstüne,
ve karışır damarları yırtıp çıkan yiğit kanına
yanı başında leşler hayat sürer,
karanlıkta türkü söyler yamyam sürüsü.
korkularını bastırır akan kan,
kesilen baş doğranan bebekler.
ve imdat bekler yaralım.
işte öyle orada…
sen ise,
atlas döşeklerde sabahlarsın
ceylan derisi kodluklarda,
siyah bir smokinle bezeli ruhsuz bedenin
alkış tutmakla meşgulsün senariste.
en iyi erkek oyuncu ödülü verirsin batıya.
ve ölülerine ölü katmak için.
öyle ki ardından iyi ki doğdun batı diyesin…

12/12/1994 bursa a. lisesi

(Srebrenitsa katliamının 17. yılı...
11 temmuz 1995. 8 binden fazla boşnağın soykırıma maruz kaldığı medeni
Avrupa’nın, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yaşadığı en büyük trajedi olan Srebrenitsa soykırımının 17. yıl dönümünü yine gözyaşı ve hüzünle anıyoruz.)