Ben, gitmelere alıştım!
Neden mi? Söyleyeyim mi?
Her gittiğimde, bana güle güle, diyorlar.
Benim sana, güle güle, dediğim gibi,
Sırf! Seni inadına unutmak için, gitmelerim. 

Benim, gelmelerim olamaz gitmeliyim.
Senden, her şeyden uzaklara,
Dağlar aşmalıyım, sahillerde koşmalıyım.
Bir şiir yazmalıyım, sırf seni unuttuğumu anlatan...

Hoş geldin değil, defol hayatımdan demeliyim!
Sırf! Senin için, belki de ölmeliyim.
Senin, gülüşünü hatırlamamak için,
Gülen cemallere, bakmamalıyım. 
Sırf! Senin için, kendimden bile, çekip gitmeliyim.

Ben ben, gitmelere seni tanıdığım gün, başladım.
Bana, bir yar değil de sanki uçurumdun!
Ben, o uçurumda o uçurumda, yaralandım. 

Seni sevmek, sırf inadına kendimi yok etmekti.
Seni sevmek, girdaplarda vurgun yemekti. 
Seni sevmek, ihanetlere atlamaktı.
Sırf! Seni unutayım diye, kaç tende gezeceğim? 

Ben gitmelere alıştım...

Bilgehan Emirşanoğlu

Şiir’ime ses olan, Hayrunisa Anne’me çok teşekkür ederim...