10
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1446
Okunma
Yanar yüreğim cüda edişine,
Beni bu halde koyup gidişine!
Verir muttasıl zehir dolu koku,
Saplar bağrıma bayağı bir oku.
Dayanmaz canım, bu denli cüdaya,
Gelmek bilmez hiç günlerim hizaya.
Tarumar olur, hep böyle bu durum,
Sarar içimi kapkara bir kurum.
Olur, ziyade haletim ki yaman,
Kaplar bir ateş, çıkar onmaz duman.
Yanar yüreğim aşkına muttasıl,
Ah geçti yine onsuz bet bir fasıl!
Verme bir nale, gel be heyt imanım!
Isınsın biraz sensiz kalan yanım!
Durur hep böyle orası som soğuk,
Çıkarır bazı bir ses ki pek boğuk!
Çatar hep bana, mustarip, mustarip,
Git bul başka yâr, koyma beni garip.
Heveslendirir bu ses beni bazı,
Ve der; “ZEHRA’YI içinden tez kazı!
Olmaz o sana, müspet, uygun bir yâr,
Ettirir hep seni böyle ah u zar.
Duydun mu bunu heyt benim imanım?
Ne duruyorsun? Kov ZEHRA’YI canım?
Dedim ya demin, gelmez ondan ümit,
Şahitsin buna, verdi sana nevmit!
KÜÇÜK OZAN (CML DMR)
AĞIT’TAN.
LÜGATÇE:
HEYT: Bir sevinç veya keyifli bir durumda söylenen bir seslenme şekli.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz