Alıştım artık yokluğuna,
Gece karanlığına,
Soğuk odalara...
Sensizlik ölüm gibi sinmişken
Varlığımın her bir katresine,
Titrek mum ışıkları yanar
Issız ıssız başucumda...

Yaşanılası bir hayat,
Yaşanılması zor bir şehir
Senden kalan en geriye...

Düşsel avuntularımın ikindi dualarındadır
gülüşünün gamzeleri.
Bakışın,
Gece karanlığında aydınlanan
Bir sokak lambasının can çekişen
Sessiz çığlıklarında gizlidir.
Bazen;
Unutulması hatırlanmasından daha kolay olan
Serseri bir mayın patlamasından
İbarettir sadece dokunuşların...
Bazen de;
Bembeyaz bir tüyün
Bir prenses soysuzluğundaki
Sert vuruşlarından ibaret...

Dokunulası bir ten,
Dokunulması haram bir beden
Senden kalan en geriye...

Bir yıldızın kaymasındaysa ölümün kanıtı
Düşsün üzerime en büyük yıldız
Bütün ihtişamıyla.
Ölüm;
Soğuk bir nefes,
Sensizlik ise;
Nefessiz bir soğukluk...
Ben ölümle baş edebilir,
Ama sensizlikle yaşayamam bile..

Düşünülesi bir ölüm,
Düşünülmesi kader olan bir zulüm
Senden kalan en geriye...

Taze bir mezarın başucunda,
Kara yazmasıyla /bed/dua eden gözü yaşlı bir
Sokak kadınının duası kadar temiz
Sensizliğe savurduğum küfürümsü söylemler
Ve
Tutulması Allah’ı inkar etmek kadar zor olan
Uygulanabilir sözler kadar gerçekçi...
Ya da;
Bir peygamberin davası kadar yüce
Ve bir kitabın yazabileceği kadar ulu...

Küfür edilebilesi bir yücelik
Küfür edilebilmesi farz olan bir sensizlik
Senden kalan en geriye...

Alıştım artık yokluğuna,
Gece karanlığına,
Soğuk odalara...

Alıştım...