Yıpranmış bir hayatın yorgunluğu içinde, kanat çırparken.
Geriye dönüp baktığı zaman tek temiz zamanların özlemiydi,
çocukluğumun özlemi.

Tüm gerçeklerden uzak, tozpembe hayallerin,
Kelebek etkisi ile uçurtmaların rüzgâra karşı savrulmasıydı ,
çocukluğumun özlemi.

Hayat, sadece oynadığı yakar top gibi oynanan oyunlardaki gibi,
can almak can vermek gibi basitti belki de.
Bilinmezdi ki! O umutla ışıldayan gözlerin ,
Hayatın her darbesi ile gözyaşları içinde kalacağını.

Nerden bilecekti; gelmeyen zamanın, giden zamanları özleteceğini.
Özlem; her canı acıdığında, kendini
annesinin kollarında bulmaktı,
çocukluğumun özlemi.

Minik narin elleri sadece çiçek toplamak içindi ona göre.
AMA NERDEN BİLSİN; Hayatın zorlukları içinde kaybolmamak için,
Nasırlı halegelesiye kadar sımsıkı tutunması gerektiydi.
çocukluğumun özlemi..

Düşünemezdi onu her düştüğünde.
Kaldırıp bağrına bastığı, gözünde devler gibi büyüttüğü,
ömrünün sonuna kadar ailesinin, sevdiklerinin, matemiyle tanışacağını.
sonunda kendi ayaklarının üstünde durması gerektiğini .
Sarılıp uyuduğu oyuncakların kokusuyla, hasretiyle.
ahh ahh çocukluğumun özlemi.

Yıllar neler alıp götürüyordu.
Çocukken geçmeyen zaman, şimdi can acıtırcasına durmuyordu.
Doğruların, hataların, iyiliğin, kötülüğün yaşanmışlıkların;
yorgunluğu ve yıpranmışlığı içinde.
geriye bakıldığında ,umut ışığı saçan gözlerden eser kalmamasıydı,
yüzde en güzel özlemlerin hatırlandığı anda küçük bir tebessüm bırakmasıydı COCUKLUGUMUN ÖZLEMİ.