Kafan basmıyor usta haddini bilmiyorsun
Terin topuğa inmiş el atıp silmiyorsun

Almış ele kalemi her kese yazıyorsun
İnan kendi kuyunu yine sen kazıyorsun

Kağıtları boş yere faydasız karalama
Olur işler olmuyor kendini paralama

Kapat artık çeneni hiçbir şey bildiğin yok
Herkesin kendi biliyor, zait söze karnı tok

Sus otur bir köşede seni adam sansınlar
Yarın kabre koyanken hayır ile ansınlar

Kırıp döküp alemi üstüne üzüyorsun
Sonra adammış gibi dikilip süzüyorsun

Senden bıktı usandı hakka sığındı çevren
Üstünde taşımadı boş adamı bu evren

Bu kadar lüzumsuzsun hiç farkında değilsin
İstiyorsun insanlar bir bir sana eğilsin

Değerin ne desene; sen kaç para edersin
Dünyada bulunmanda dostlarına hedersin

Bırak süslü lafları otur kendi köşene
Senin kuruntuların dostlara ne eşe ne

Şükür et de secdeye kapan kendi halinde
Bu kadar itibarda olmazdı hayalinde

Seni bilen biliyor sen beş para etmezsin
Herkes senden sıkıldı sen bir kuruş etmezsin

Kendini matah gibi adam sanıp kasılma
İnsanın yakasından öyle tutup asılma

Evini mezar eyle çıkma sakın dışarı
Senden usandı alem kaybettiler baharı

Hakka tövbe ederek otur kendi köşende
Bağışla beni diye, daim dolan peşinde

Senden kötü bulunmaz kimseye etme zulüm
Senin gibi adama kurtuluş bundan ölüm

Haktan iltifat olur ecel meleği gelse
Lüzumsuz bedenini öylece yere serse

Kurtulup sevinecek böylece dünya alem
Sözü bitir uzatma eyleme fazla kelam

Mustafa Göktekin