yer telaşlı harman yeri
zaman belkide fi tarihi kadar eski
sevdalı kavak yellerinin coşkun esintisiyle
ak kundağa düşen uğur böceklerini
uçuruyor narin bir kadının sancılı nefesi



ben haziranın asi kızı
güneşe başkaldıran başakların kardeşi
aklının uçurtmasına tutunan kiraz mevsimi
inatla kendi ütopyasına resmediyorken beni



yer yalnız kalabalıkların orta yeri
zaman belkide eskisinden daha eski
yılları tellerinden döken saçlarım
çoktandır duvarlarıma asmadığım
saatli maarif takvimlerinden
daha maharetli



benim adım haziran
nadasa bıraktım gönül topraklarımı
şakaklarımda koşturduğum kır atlarımın
yelesinden düşürüp kırdım umutlarımı




özleminle solan
senden yadigâr
sol yanağımdaki tek gülün
sahibi canım annem



seni alan on yedi yerinden yaralı
kasıma nispet yapan haziran
her yıl yeniden doğuruyor beni



mermer bir heykel gibi
panayırın orta yerinde
bırakıp gittin beni
eteklerimde çocuk sesleri
dünya mı dönüyor yoksa ben mi



ben haziranın yorgun kızı
şimdi şakayık bahçelerinde
seyran etsem ne fayda
durgun sularımla çekiliyorum
bir zamanlar deli dalgalarımın
vurduğu kıyılara



uçsuz bucaksız ummanın ortasında
küçük bir sandalla kaldığım günden beri
yoruldu yüreğimin kürekleri
beklediğim gemi değil artık
sessiz bir kıyı




24/06/2012



Seyran Tankuş