Hayatta en zor günlerle yaşar giderken
Karaya oturan bir gemi gibi oldum
Denizlerle okyanuslarla mücadele ederken
Kendimi Nuh’un gemisi gibi acıların zirvesinde buldum

Bu hakirlik kokan insan kalabalığında
Sevmek değil çıkar dağılmış her tarafına
Bir tarafında kuşlar,bir tarafında yılanlar olan
Nuh’un gemisi gibi, içi karmaşık bir haldeyim

Ve her amansız yolcunun menzili olmuşken yüreğim
Her limandan ayrı ıstırap toplamış sefineyim
Kopan çığlıklarımın,gücümün yetmediği haykırışlarımla
Nuh’un gemisi gibi,herkesten uzak bir yerdeyim

Umutsuz kulların son durağı ben miyim?
Hacer-ül esved gibi kararmışken ümitlerim
Bilmemki artık bir daha güvenir miyim?
Nuh’un gemisi gibiyim artık,meçhul günlerin temeliyim

Herkeste bir hayat koşuşturması,telaşı var
Yolunu bulamayan bir ben miiyim ey yar?
Benim de yolsuzluğum menzilime varana kadar
Nuh’un gemisinden farksız mıyım? Efsaneye dönüyorken hayatım