Uyanıyorum her gün aynı güne
yeniden doğan yalnızlığa
Benden önce uyanan yalnızlık;
geçmişin sıkıntılarının
gelecek endişelerinin, kaygılarının ateş hattında
kötürüm gibi kalıyor
Vurulup düşmedikçe daha da güçlenip ölümsüzleşiyor
tanrılaşıyor yalnızlık
Uyanmaz olaydım da bilmeyeydim,
bildiğim bu bilinmez yalnızlığı
Ağzımda, ölüm provasından kalan bu acılık;
suyu şuursuz yalnızlığın
İçime girmiş dışarıdan ne varsa, başkalaşım geçirmiş
dönüşmüş bölünmez yalnızlığa
Ne görecelilik ne de big bang, çürütemiyor üç milyon yıllık
böylesi yalnızlığı
Bastırdıkça dibe, volkan olup şiddetle patlıyor ve püskürüyor dıştan içe
dondurucu yalnızlık
Aynı çeşmenin aynı yalağından akan bambaşka suyunda suluyorum
daha güneş yüzü görmemiş çöl yalnızlığı
Kusmak istiyorum, gün be gün hücrelerimi çürüten
kansız kanser yalnızlığı
Kusuyorum, dışıma değil içime içime içimi erite erite
katı sıvı gaz doğada emsali bulunmaz!!
Erdem Uçan./21.05.12