İçtiği enfiyenin dumanında boğuldu,
Kaybolmuş umutları sanki dünden yitikti
Müntehayı sarınca sinesine acıyla,
Kıvranırken sol yanı titrek halleri bitti,

Şehla bakışlarından geriye kalan boşluk,
Loş odanın içini hınca hınç doldurmuştu,
Sol yanına habersiz düşen bir kelebeği,
Nazik bir gayret ile Azrail kondurmuştu…

Son gayretle başını yastıktan, kaldırınca
Gitti bütün mecali dirhem, dirhem teninden,
Azrail pençesini aniden daldırınca,
Gökten bir melek indi, tutuverdi elinden…

Bir tebessüm bıraktı başında duranlara,
Sonsuz bir nefes aldı kuş gibi gidiverdi,
Sessizce selam verdi geride kalanlara,
Uzun sandığı ömrü kısaca bitiverdi…

Şehla: divan edebiyatındaki ütopik güzelin özelliklerinden birisidir. Hafif, tatlı bir şaşılıktır; rahatsız edici değil, şirin gösterici bir görünümü vardır.
Münteha: son, bitmek.

DUDU BAYRAM/ANKARA