“İnsan hakları” denen, evrensel beyanname,
Bizim Anayasada, lastik gibi sünüyor.
Hukukçu hak tanımaz, despotlukta allame.
İhtiraslar uğruna, çok ocaklar sönüyor,
Gözler kör, kulak sağır, yazılsa da hal name.

Bir tarafta özgürlük, hücre var diğer yanda,
Yoksulun yaşam hakkı, bedavadan nefes mi?
Muhannet kıskaçları, pençe olurken canda,
İnsanın gönül evi, kemikten bir kafes mi?
Mihnet; elde kelepçe, ayaklarda palanga.

Buzdolabı, fırınmış, bilgisayar neyine?
Çamaşır makinesi! Bırak elde yıkansın.
Kıyakları biter mi? Avukatın bey’ine.
Talimat almış çünkü “yürekleri yakasın”
Tehdit et, korkut, sindir, acıma bir şeyine.

Varsın ayakaltında, kalsın onur haysiyet,
Bana ne kardeşim, düşen düşsün zillete.
Üzüm yemek var amma, bağcıyı dövmek niyet.
Hak tanımaz bu zümre, reva görür illete,
Günahından ziyade, ödettirirler diyet.

Bir zamanlar SSK aylık yüzde yirmi beş,
Maliye yüzde yirmi, aylık faiz alırdı.
Girişimci hep “gele”, devlet atardı “düşeş”
Hükümet sevinirken, bize linç’i kalırdı,
Şimdiki vurguncular, onlar ile öz kardeş.

Avukatın riski yok, riski alana düşman,
Zaafa düşenlerin sırtından geçim sağlar,
Taşta elin, kuş elin, cebi bu yüzden şişman,
Kendi geri planda, işi çömezi bağlar.
Böyle kutsa davadan, neden olsun ki pişman?

Haklı çıkmak adına, insanlarda don koymaz,
Bunlar çağdaş, modern, yasal birer harami.
Vampir gibi kan emer, yamyam gibi hiç doymaz.
Gayri meşru geçinir, mubah sayar haramı,
Hak etmeden giydiği, cübbeyi asla soymaz.

Para parayı çeker, güçlü güçlüyü korur,
İşte insan hakları, bizde böyle çalışır,
Başlangıcı tehditli, rencideyle son bulur.
Yaşamak buysa eğer, yaşayanlar alışır.
“Zulüm’le abat olan, akıbet berbat olur”

20.06.2012…Mustafa Yaralı