Henüz ağlamak ve ağlatmak nedir bilmezken
Benim de Umutlarım vardı yüreğine sığmayan
Sevenlerim sevgililerim vardı

Hele içlerinden bir tanesi vardı ki
Beni yaşımdan önce olgunlaştıran
Hayatımı da alt- üst etmişti..

Sonra yirmili yaşlar geldi
Hayat toz pembe gönüllerde kavak yelleri esiyordu
İşte o zamanlar başladı ağlamak ve ağlatmak faslı
Aşk denen ..sevgi denen şey buymuş demek ki
Her günüm ağlamaklı her günüm yaslı

Kıskanmalar, bir küsüp bir barışmalar
Kıymetini sonradan anlayacağımız
Her anı cihan değer zamanlar
Daha sonra başladı

Ama neylersin ki
Sevgimizle sorunlar da büyüdü
“ geçti Borun pazarı sür eşeğin Niğde ye ..” misalı
Gelip çattı ayrılık günleri

Yani ne Çocuk masumiyetinde bir sevgi
Nede artık Sevdiğim huri, melekti

Yıllar sonra karıştırırken hatıraları
Tıpkı eski bir film şeridi gibi
Yitik yaşanmışlığa ait
Bir mektup bir resimde canlandı mazı
İşte bu yüzden burktu yüreğimi son yazdığın yazı

Belli ki o zamanda gülmemiş kader denen yazgı
Şimdiyse çekilmiyor kimsenin sitemi nazı

Yani senin anlayacağın göçmen kızı
Zaman yine çabuk çöktü omuzlarıma
Çabuk kar yağdı saçlarıma şakaklarıma

Oysa ne hayallerim vardı hayattan yana
Ne umutlar yeşertirdim mutluluk adına

Hani sana anlatmaktan utansam da
Bir zamanlar benimde unutamadığım düşlerim vardı
Her seven ,sevilen gibi bende düşler Kurar “..dım” ya
Ama görüyorsun ya artık “..dım.” da kaldı zaman
Yaşananları bile hatırlamakta güçlük çekiyor şimdi insan

KAŞİF KANİ ERTÜRK