“ Bir kez olsun gözlerimden yorulmayan gözlerin

Hüzünle eğiliyor artık sarkmış göz kapaklarının altında,

Sevgimizin solmasından”



“Tükeniyor olsa da sevgimiz

gel bir kez daha duralım

gölün o ıssız kıyısında

uykuya daldığında tutku; o çaresiz yorgun çocuk,

o soylu saatte beraberce.



Ne kadar uzakta görünüyor yıldızlar

Ve ilk öpüşmemiz ne kadar uzak

Ve ah, yüreğim ne kadar yaşlı”





Dalgın gezindiler kuru yapraklar boyunca

Usulca dokunarak kadının ellerine:

“ Tutku, çok yıprattı yüreklerimizi.”



Ağaçlar çevreledi onları ve sarı yapraklar

dökülmüştü karanlığa solgun ağanlar gibi ve

o an yaşlı ve aksak bir tavşan sıçradı patikaya,

Sonbahar üzerindeydi adamın: ve bir kez daha

durdular gölün o ıssız kıyısında.

Ölü yaprakları sürüklediğini görmüştü kadının

Döndüğünde

Sessizce topladığını onları, gözleri

Göğüsleri ve saçları gibi nemli.



“Ah hüznü bırak

Yorgunuz bizi bekleyen başka aşklar için,

Sevmek ve nefret etmek için kaygısız saatler boyu

Ölümsüzlük uzanır önümüzde, ruhlarımız

Sevgilerdir ve bir sürekli ayrılış.”