Sevgilim
Bu sana son mektubum
Senin için kağıt,kaleme son kez dokunuyorum.
Son olduğundan mıdır bilmem her kelime boğazıma

takılıyor takıldıkça zaruri yutkunuyorum. . .
Gülüşün,bakışın,sesin
mıh gibi çivilenmiş ki beynime. . .
Söküp atmaya çalışmak acı veriyor her bir zerreme
Hani el ele birlikte yürüyecektik Rabbimize,
hani öldükten sonra bile
ışık olacaktı aşkımız kabrimize.

Şimdiyse bir yalanın düğümünde can veriyor sevdamız
Biz haykırdıkça kesiliyor karanlıktaki sedamız
Seni düşünüyorum canım yanıyor
bizi düşlüyorum yüreğim alev alev yanıyor
Ne kadar tıkasam da kulaklarımı,
duyuyorum sensizlik çalıyor
Ahh ! Seni çalan bu ses beni de benden alıyor

Düşünüyorum da neyine aşık olmuştum ki
Bana her gece gözyaşı döktüren sözlerine mi,
yoksa bir kez bile aşkla bakmayan
zalim gözlerine mi
Az mi cefa çektim ah o güzel elinden
Yaralandım bin kez yar demeyen dilinden
Bilirsin yine de şikayet etmedim kalbinden
Kalbin ki kalbim olmuştu, çıkarken bu yangın selinden


Yaralı bir iklimin yaban çiçeğiydi gözlerin
Uzun sürmemişti bendeki bu illet belayı keşfin
Dolanırken diline ben Mümin,Yahudi ve Mesihin
Sen bahtiyardın uymaktan emrine kör nefisin

Özlemin hançer gibi saplandı sineme tüm gece
Cümleler musallat olup yapıştı yakama her hece
Halimi sorma şimdi ne roman olur ne bilmece
Bizim oynadığımız oyunun adı kalpten silmece

Galip olan sensin ben silmeyi beceremedim
Şebnem misali saçlarına dolanıp huzura eremedim
Düştükçe düştü değerim gözünde hiç yükselemedim
Sen karaya ak dedin de ben yine üstelemedim

Ve şimdi gelmeyen bizsiz günlere gidiyorum
Bensizliğin seni olan bu meçhulde bitiyorum
Bilmiyorum yüreğinden kaçıncı kez siliniyorum
Kutlarım seni aşkım ben yaşamdan eleniyorum