Boyunları eğri günler,
yağmursuzluğa esir aylar geçiyor dünyanın üzerinden
güneşin ışığı takatsiz ışıtmaya günleri
mevsimler yıpranmış kâinat şaşkın
takılıp kalmış sarkacı çorak iklimde
sağır ve ahraz olmuş hayat dediğin


omuzlarında dünya ağır bir yük insanın!


Şehirler dikilmiş yeryüzünden, gökyüzüne
ne yana dönsen beton bir duvar
duvarlar arasında
ölü hatıraları içinde büyümüş mezar bekçileri gibi solgun yüzler
ve yüzleri olmayan insanlar!
Karanlık caddelerde yürüyor bedensiz elbiseler


Şehrin omuzlarında beton bloklar


Yitirmiş kimliğini köyler, kasabalar
pencerelerden gülümseyen camgüzeli, sardunya
yedi veren güller kederli
eskisi gibi rayihalar saçmıyor kapı önü güzeli hanım elleri
talan edilmiş bağları bahçeleri


köyün omuzlarında yas çiçekleri


Aynı gök kubbe altında köyler, kasabalar, şehirler
ve birbiriyle kılıç kalkan ters köşeli düşünceler
her yan çıkmaz sokak...


Mevsimler yorgun, şaşkın kâinat
oysa kesilen sevginin bilekleri
oysa sermayesiz, oysa harcandıkça çoğalan


yani anlayacağın
dünya değil,
dünyanın omuzlarında kan kaybeden ağır bir yük... İnsan



A.İlayda Beydemir