Bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
böyle bitmemeli bu sevda
bir kaç güne kalmaz yağar kar
buz tutar ellerim
ellerini özlerim
bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
geceleri soğuk olur
üşürüm
nefesini hissetmek isterim ben
sensiz duramamki bu şehirde
hatıralarla başbaşa kalamam
bu mevsimde gidemezsin sen
bir kaç güne kalmaz buz keser Ankara
kimse anlamaz gidişini
kimse bilmez
kimse sevmez senin gibi beni
söylesene kim çeker benim aksiligimi
kim geceleri üstümü örter
kim bilir sabahları reçel olmadan kahvaltı etmediğimi
bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
göz yaşlarını sildi elleri ile
bu mevsimde gidilmez
kim yakar sobayı
kim sabahları taze ekmek alır bana
ilaçlarımı kim hatırlatır senden başka
çocuklar büyüdü zaten
hepsi evlendi
hepsi işinde gücünde
kimin yanına sığınırım ben
kim alır beni yanına
kim akşamları meyvemi soyar
gece yanlız korkarım ben
çatıda damlatıyor zaten
kim gelir onarır
gözümün yaşını kim siler senin gibi
bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
yaşı yetmiş beş bilemedin seksen
ayakta durmaya çalışıyordu eşi bir tabutun üstünde boylu boyunca uzanırken
gitme diyordu gitme
bu mevsimde ayrılık olmaz
bana yalan söyledin sen
iyiyim dedin acını ızdırabını gizledin
hani beni yanlız bırakmayacaktın sen
bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
sevdiğinin üzerine kara topraklar atılırken
yavaş yavaş ayrılıyordu herkez mezarlıktan
o ise çökmüş ağlıyordu
gitme vakti gelmişti
korkuyordu yolu bulamazdı gidemezdi
korkuyor anlatamıyordu
boğazına düğümlendi cümleler
bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
gözümün önünden hiç gitmedi hıçkırıkları
küçük masum bir kız çocuğu oluvermişti sanki
çaresizdi
titriyordu elleri
toprağından bir parça aldı önce
sonra omzundan şalını çıkartıp örttü üstüne
hem o üşümesin
hemde ben geldiğimde bulmam kolay olsun diyordu
ağlıyordu Ankara
ağlıyordu melekler
mezarının başından kaldırıp koluna girdik
çatımız akıyor diyordu
yağmur yağıyor
sızdırıyor işte
ondan başkası yapamaz
ondan başkası beceremez onarmayı
gözyaşları karıştı yağmura
onunla ağladı Başkent ANKARA
ertesi sabah aldık haberini
dayanamamış bu acıya zavallı kalbi
gece yatağa girmek istememiş önce
korkuyorum demiş
salonda oturmuş saatlerce
sonra gülümseyerek kalkmış yerinden
yavaşca yatağına yönelmiş ve uzanmış
tek kelime etmemiş kimseye
kapatmış gözlerini
birkaç damla yaş daha süzülmüş gözlerinden
sabah kızı seslenmiş
kahvaltı hazır anne
sonrası aynı işte
omuzlar üstünde
son yolculuğundada yanındaydık yine
bu mevsimde ayrılık olmaz diyordu
haklıydı belkide
hiçbir gece yanlız uyumamıştıki
o son geceyide yanlız geçirmemişti işte
sevdiği uyumak için gelmeseydi yanına
hiç takılırmıydı o tebessüm nur yüzüne
yanlız uyumaktan korkan bir kadın
kavuşmuştu işte gülümseyerek kapattı gözlerini
ve mutluluktan dökülen gözyaşlarını
yine eskisi gibi cennette eşi sildi
duyanlar duymayanlara duyursunlar
BU MEVSİMDE AYRILIK OLMAZ

Murat AY