Hiçbir mutluluğun daim olabileceğine inanmıyorum...
Önceleri bir saklambaç oynar gibi gelir kendini gösterir sonra yeniden saklanır mutluluk.
Peşine düşeriz; olmadık kişilere, olmadık yerlere gideriz...
Hiç olmayacak hayaller kurar sonrasında bir bir yıkılmasını izleriz.
Geldiğinde görkemiyle gelir, gittiğinde sessizce kaybolur mutluluk.
Sonunda mutluluğunda mutsuzluğunda anlamsız olduğunu anlarız.
Çünkü, en sonunda ne saflık kalmıştır içimizde ne de iyiliğin zerresi...
Hep arkamızdan iş çevirmiş olduklarını anlarız dostların; sevdiğimizin bizi severken en sonunda sevmeye sevdalandığını farkederiz en son...
İşte böylece gelir sonsuz gece karanlıkları.
Bizde unutulmayı hazmedemez karanlığa sevdalanırız...
Ve hikayenin sonunda yok olur gideriz,toprak oluruz; taş oluruz ama BİR SEVDA OLAMAYIZ UĞRUNA ÇÖLLERE DÜŞÜLEN...


Sevil Murad