Saftı dünyam,
Saf ve temizdi.
Bir kırmızı uçurtmam vardı,
Göklere uçar, giderdi.
Özgürdüm uçurtmam gibi,
Uçar giderdim göklere.
Hayallerim sınır nedir bilmezdi,
Uzaya kadar giderdi.
Saf, temiz, sınırsız hayallerdi onlar,
Çocukluğumda ki dünyam kadar.


Gülerdi herkes yüzüme,
Severdi hekes beni.
Şöyle bi bakıyorumda etrafıma,
Onlar, neredeler şimdi ?


Küçücüktüm, minnacıktım,
Dünyayı sonsuz bir bulut sanardım.
Şimdiyse sınırları var dünyamın.
Göldeki balık,
Kafesteki kuş misali…
Sadece dünyamın değil,
Hayallerimin de sınırları artık var.
Çocukken uzaya giden kahramanlarım,
Şimdi bir adım bile atamıyorlar.


Ben büyüdükçe kirlendi dünya,
Ben büyüdükçe korkunçlaştı.
O kırmızı uçurtmam bile,
Kan oldu denizlerden taştı.
Özgür olan tüm düşlerim,
Paslı parmaklıklara takıldı.


Bana küçükken şeker veren amcayı aradım dün,
Her köşeye baktım, ama bulamadım.
Görenler söyledi,
O artık buralarda yokmuş,
Benim gibi çocukların,
Kalplerini çalıyormuş.
Benimkinide mi sen çaldın amca?
Benimde bir kalbim yok artık.
Benimkinide mi attın, fırlattın,
Bak bende kalpsizim artık.



Meğer yalan söylemişler bana,
O güzel çocukluğumda.
Büyüdükçe çok şey kazanırsın demişlerdi,
Oysa masumiyetimi kaybettim şimdi.


Halbuki annem yanıma gelmişti,
Korurum seni, dokunamazlar demişti.
Annecim nerelerdesin?
Bak düşlerime dokundular şimdi.


Bir beyaz güvercinim vardı, öldürdüler.
Bak doğmamış kardeşimi,
Nasılda gömdüler.
Niye kıydınız ona, neden yaptınız bunu ?
Daha doyamamışken anasının kokusuna,
Neden düşman gördünüz ki onu ?
Oysaki hiçbir zararı yoktu onun,
İçinde kin yoktu, nefret yoktu.
Bak daha ne oyunlar oynayacaktı,
Kırmızı bir uçurtma uçuracaktı.
Masmavi göklere çıkarıp,
Düşlere dalacaktı.
Onun toprağı kan kusuyor şimdi,
Gökten onun gözyaşları düşüyor üstümüze.
Bak kardeşim yok artık,
Onun dokunulmamış masumiyeti de…


Umarım beğenirsiniz ilk şiirim (: [Acemiliğime verin]Lütfen eleştiri yapınız (:

EZGİ BEYZA POLAT