son demlenmiş cümleni bul,
dök içine yüreğimin...

ateşinde erisin ruhum
İbrahim’i duruşta
rüzgarın getirsin özünü
gül devşirsin saray bahçesinde
bahçevan...
Nemrud’i çığlıklar değmesin
temiz kulaklara
od’una atılan, odunu yesin balıklar...

keçe dövülürcesine dövülsün,
ısla/tıl/nsın dimağım
rutubetli duvar dibine çömer gibi
konulsun istif istif...

ağyar,ah yar demeden...
gönlüm efyar desin...
çömez gecelerim olsun aşk adına
sıyrılsın saflığı düzenimin
sır içinde beklerken;
sur çalınsın İsrafil elinde...

bölük bölük efkar dizdiler;
karanlıkta kararıma

ayrılık, zilleri çalındı
kuytu, köhne, kara kuyulara...
yusuf göründü sanki
kanlı gömleği çürümüşcesine
şanlı yüreği gül’ümüşcesine

Kül yüzlüler utandı
Gül yüzlüye ihanette...

belkıs elinde bıçak
doğransın salkımsaçak
uhrevi gecelerde
günlerim ışıyacak...

susma yüreğim !
dilsizlere dil ol ki,
dipsizlere gün doğmasın...

son deminde damlayan
kurşuni bir cümleydi;
kaynamadan içime...