Gri gök siner, yeşil bir deniz gibi büklüm büklüm
Koşup gider uzaklara tepeler, saklayarak oyuklarını,

Bu oyuklar zevce düşüncelerinin beşiğini sallar,
Duyarsız, elverişli kayıklar,

Entarilerle ve şapkalarla ve porselenle ve evli kız evlatlarıyla dolu.
Taş evin oturma odasında

Açık pencereden dışarı titreşir bir perde,
Titreşir ve dalgalanır, sefil bir mum.

Bu ölü adamın dilidir: hatırla, hatırla.
Nasıl da uzaktadır şimdi adam, yaptığı işler

Etrafında salonun mobilyaları gibi, bir dekor gibi.
Toparlanırken solgunluklar –

Ellerin solgunluklarıyla handiyse komşu yüzlerdeki,
Uçan irislerdeki coşkun solgunluklar.

Uçup gidiyorlar hiçlik olmaya: hatırla bizi.
Hafızanın boş sıraları bakar taşların üstünden,

Mavi damarlı mermer yüzeyler, ve jöle kavanozlarının nergisleri.
Öyle güzel ki yukarısı: orası bir konaklama yeri.

(1962)

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy